Immanu-EL
Benevolo et in Christo honoratissimo LectioniS. P. D.
Inquirenti mihi in me, inque varios diversosque fortunae casus, quibus vita mea ad hoc
usque temporis spatium exposita erat, singularia divinae providentiae vestigia ac specimina
apparebant, ut adeo non abs re eum Psalte Psalm. LXIII exclamare et orare mihi
liceat: secundum tuum, o Domine! consilium me ducis. Temporis potius, quam materiae
scribendae penuriam vereor si in persequenda variorum in me incursantium fatorum
enarratione, pro eo ac decet, has qualescunque paginas destinare intenderem, neve Tuus
Lector debitis suspiciende nominibus, patientia abuti videar, brevibus, quantum
nimirum temporis hujusque instituti ratio patitur, me expediam. Patriam agnosco celebrem
illam, caputque prae caeteris Franconiae urbibus extollentem Noribergam, quam videre primitus
a divina benignitate dabatur A O R MDCLXXX ipsis Calend. Maj, et blandiri mihi
fortuna tam patriae, quam utriusque parentis claritate videbatur: verum quam fallax nostra
sit spes, isteque, quem fortunae inepte alii adscribunt, eventus, vel meo possum comprobare
exemplo. Parens inter celeberrimos et oppulentissimos Norinbergensium Mercatorum
haud postremus mihi meisque singulari Dei benignitate datus videbatur, quippe praeter
munia publica, quae Avus summa cum laude obibat ipsi quoque ad opes et honores pateret
aditus. Satis autem sibi oneris impositum esse existimans, quod exercitui Caesareo castra
tunc temporis in Hungaria metanti commeatum eaque qua ad victum amictumque necessaria
eranti procurare debuerit, intra suos se continere terminos maluit. Munus concreditum
per sex ferme annos haud infelicit successu obiit, ita ut tam honore quam opibus largiter
instructus, de his mundi vanitatibus maximi sibi gratulari, multosque, quod ajunt, a tergo
relinquere posset. Verum Deus, Benignus Pater, qui ante jacta mundi fundamenta per
Christum nos elegit, pro ineffabili sua misercordia per aliam ad se nos ducere viam, altiori-
bus coelestibusque nos innitiari voluit. Nimium enim parens doloso huic, navim puto fidens
ligno et Danubium A.D. MDCLXXXVI trajiciens , hostium sive Turcarum ex improviso
undiquaque multitudine circumseptus jaculatis telis misere omnium honorum, ipsiusque vitae
usque temporis spatium exposita erat, singularia divinae providentiae vestigia ac specimina
apparebant, ut adeo non abs re eum Psalte Psalm. LXIII exclamare et orare mihi
liceat: secundum tuum, o Domine! consilium me ducis. Temporis potius, quam materiae
scribendae penuriam vereor si in persequenda variorum in me incursantium fatorum
enarratione, pro eo ac decet, has qualescunque paginas destinare intenderem, neve Tuus
Lector debitis suspiciende nominibus, patientia abuti videar, brevibus, quantum
nimirum temporis hujusque instituti ratio patitur, me expediam. Patriam agnosco celebrem
illam, caputque prae caeteris Franconiae urbibus extollentem Noribergam, quam videre primitus
a divina benignitate dabatur A O R MDCLXXX ipsis Calend. Maj, et blandiri mihi
fortuna tam patriae, quam utriusque parentis claritate videbatur: verum quam fallax nostra
sit spes, isteque, quem fortunae inepte alii adscribunt, eventus, vel meo possum comprobare
exemplo. Parens inter celeberrimos et oppulentissimos Norinbergensium Mercatorum
haud postremus mihi meisque singulari Dei benignitate datus videbatur, quippe praeter
munia publica, quae Avus summa cum laude obibat ipsi quoque ad opes et honores pateret
aditus. Satis autem sibi oneris impositum esse existimans, quod exercitui Caesareo castra
tunc temporis in Hungaria metanti commeatum eaque qua ad victum amictumque necessaria
eranti procurare debuerit, intra suos se continere terminos maluit. Munus concreditum
per sex ferme annos haud infelici
instructus, de his mundi vanitatibus maximi sibi gratulari, multosque, quod ajunt, a tergo
relinquere posset. Verum Deus, Benignus Pater, qui ante jacta mundi fundamenta per
Christum nos elegit, pro ineffabili sua misercordia per aliam ad se nos ducere viam, altiori-
bus coelestibusque nos innitiari voluit. Nimium enim parens doloso huic, navim puto fidens
ligno et Danubium A.D. MDCLXXXVI trajiciens , hostium sive Turcarum ex improviso
undiquaque multitudine circumseptus jaculatis telis misere omnium honorum, ipsiusque vitae