criminati sunt, me falsis Molino-
si dogmatis inductum fuisse. Nam
primo haec //mihi// conformandae ad Christi
regulam vitae principia non fue-
runt, id quod postea demonstra-
turus sum; deinde numquam
sive clam, sive palam, Molinosium
in omnibus sequendum et defenden-
dum esse adfirmavi; denique
semper suasi, ut sacrae litterae
aliique libri sinceras Evangelii
doctrinas incorrupte ad exci-
tandam et confirmandam pietatem
complexi potissimo studio lege-
rentur. Neque tamen infitior
eos mihi nunquam probatos
fuisse, qui caeco impetu auctorem
neque lectum, neque intellectum
arriperent exagitandum, eique
opiniones, quae fortasse nunquam
in mentem eius venissent, audacter
attribuerent. Quid? quod adse-
rui, multa praeclara virtutum
Christianarum praecepta, nequa-
quam repudianda in iis libris
reperiri. At quis bonae mentis
et animi Christiani //vituperabit//, me ea lau-
davisse, quae inscriptore a nostris
sacris alieno deprehendebam
verbo divino respondere? ullo
iure vituberabit atque insecta-
bitur? Profecto quum scripta
Molinosi eatenus modo proba-
verim, quatenus cum oraculis
divinis conspirant, neque ex
iis fundamenta christianae pie-
tatis iacienda esse adfirmaverim,
candidos homines et veritatis
amantes hac in re iudices non
vereor, neque eius iudicium, qui
olim incorrupte iudicabit refor-
mido.