Porro precatus est: Gratias tibi
ago, Salvator optime, pro
eo, quo me complexus es amore,
cum hostis tuus essem, et quod
tot ac tanta bona mihi contu-
listi. Te rogo, ut corpori meo
quietem aliquam hac nocte
permittere velis. Tu quidem
una mentis quies manebis: imo
promisisti, me ad quietem tuam,
aeternum duraturam esse perven-
turum. Addidit: Te laudo atque
praedico, quod mihi ovi tuae mi-
serae, non vitam solum, sed abun-
datiam bonorum omnium dedisti.
Te praebente, optime Salvator,
aliquid habemus, te nihil prae-
bente, habemus nihil. Sic igitur
omni illo tempore, quo morbo
adflictus, animum ad Deum ele-
vavit, atque in eius familiarita-
tem sese insinuavit. Ea nocte
propemodum semihorae spatio,
non interpellatus, in hunc fere
modum devota mente precatus
est: Te igitur, Domine Iesu, laudo
quod peccatis me omnibus pur-
gasti, coramque patre tuo regem
fecistiatque sacerdotem. Laudo
te atque praedico, quod me uni-
verso vitae meae spatio, matris
ritu, manibus prehensum duxisti,
neque multis admodum adversi-
tatibus me adflixisti. Ignosce,
dulcissime Salvator, si in acuto
hocce morbo, mea hominis vo-
luntas tuae Dei voluntati im-
becillitatis vitio, se non laeta
atque lubentissima submisit:
atque rege me spiritu sancto,
auxilioque tuo ad vitae usque
finem mihi succurre. Novi