in miseriarum labyrinthum, in quantam malorum lernam incidunt, qui
perversae rationi magis, quam Dei Verbo nobis abunde manifestato, credunt:
qui operibus gratiam, aut infusa gratia justificationem assequi, ut ipsi illi fiant
justi, quaerunt, vel meo ipse exemplo contestari possum. Satanas variis
in ἐθελοθρησκείᾳ me vexabat illusionibus, hinc inde caecum abducens.
Sed Evangelium, lux vera mundi, mihi ita illuxit, ut non solum pace in cer-
tamine, apud Deum fruar, sed etiam, ut inimicorum contra Christum à
dextris sinistrisque molimina (licet non omnia et perfecte, tamen) verè cog-
noscam, ne amplius sim κλυδ[οω]νιζόμενος καὶ περιφερόμενος παντὶ
τῷ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν
πανουργε[ῖί]ᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης Eph. 4,14. Sed quid? Infir-
mitas sane mea atque in multis adhuc plane ruditas mihi aliisque cognita
satis compertaque est. Refugium a. mihi est Christus, qui mihi peccatori
OMNIA à Patre factus est 1. Cor. 1,30. Jer 33,16. Hic suo mihi succurrit Sp. S.
Quis ergo inexpugnabilem expugnabit? An ipse Deum deseram? Aut ipse Deus
me credentem reprobabit? Absit. Qui n. me praescivit, et, ut conformis ima-
gini sim Unigeniti sui, praedestinavit, qui me vocavit, is etiam me justificavit
nec non glorificavit. Certe, mi frater! In tanta constitutus gloria peccato me dedere
et nolo et nequeo. Non a. credas, verbis ludo, sed seria tracto, et gloria mea
in Christo quidem adhuc abscondita, tandem revera manifestabitur. De hoc
gaudeo, Servator ab omni me liberabit malo. Regeneravit me, renovat me
quoque de die in diem. Ipse est, qui incepit, ipse etiam est, qui perficiet. Quid mihi
cum Sanctificationis meae cura, cum haec soli meo Paracleto competat. Mei
est discere peccata vitare, proximum, ut me ipsum, diligere, recte accurateque (ἀκρι-
βῶς) secundum Verbi Divini normam agere, Deo in omnibus adversitatibus
confidere, preces pro me, fratribus, omnibusque hominibus fundere etc. Faxit igitur
S.S. Trinitas, ut diligens reperiar. Nam certe permulta mihi Christiano
obeunda munera sunt. Vix a. (ipse fateberis) hac in vita, ea, qua par est,
ratione, diligentia atque perfectione mea debita absolvam. In carne n. mea inve-
nitur lex legi mentis repugnans ac rebellans, unde quod nolo, agens, quod
malo omittens deprehendor. Sed quid tum? In Adam peccavi, ideoque
perversae rationi magis, quam Dei Verbo nobis abunde manifestato, credunt:
qui operibus gratiam, aut infusa gratia justificationem assequi, ut ipsi illi fiant
justi, quaerunt, vel meo ipse exemplo contestari possum. Satanas variis
in ἐθελοθρησκείᾳ me vexabat illusionibus, hinc inde caecum abducens.
Sed Evangelium, lux vera mundi, mihi ita illuxit, ut non solum pace in cer-
tamine, apud Deum fruar, sed etiam, ut inimicorum contra Christum à
dextris sinistrisque molimina (licet non omnia et perfecte, tamen) verè cog-
noscam, ne amplius sim κλυδ[οω]νιζόμενος καὶ περιφερόμενος παντὶ
τῷ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν
πανουργε[ῖί]ᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης Eph. 4,14. Sed quid? Infir-
mitas sane mea atque in multis adhuc plane ruditas mihi aliisque cognita
satis compertaque est. Refugium a. mihi est Christus, qui mihi peccatori
OMNIA à Patre factus est 1. Cor. 1,30. Jer 33,16. Hic suo mihi succurrit Sp. S.
Quis ergo inexpugnabilem expugnabit? An ipse Deum deseram? Aut ipse Deus
me credentem reprobabit? Absit. Qui n. me praescivit, et, ut conformis ima-
gini sim Unigeniti sui, praedestinavit, qui me vocavit, is etiam me justificavit
nec non glorificavit. Certe, mi frater! In tanta constitutus gloria peccato me dedere
et nolo et nequeo. Non a. credas, verbis ludo, sed seria tracto, et gloria mea
in Christo quidem adhuc abscondita, tandem revera manifestabitur. De hoc
gaudeo, Servator ab omni me liberabit malo. Regeneravit me, renovat me
quoque de die in diem. Ipse est, qui incepit, ipse etiam est, qui perficiet. Quid mihi
cum Sanctificationis meae cura, cum haec soli meo Paracleto competat. Mei
est discere peccata vitare, proximum, ut me ipsum, diligere, recte accurateque (ἀκρι-
βῶς) secundum Verbi Divini normam agere, Deo in omnibus adversitatibus
confidere, preces pro me, fratribus, omnibusque hominibus fundere etc. Faxit igitur
S.S. Trinitas, ut diligens reperiar. Nam certe permulta mihi Christiano
obeunda munera sunt. Vix a. (ipse fateberis) hac in vita, ea, qua par est,
ratione, diligentia atque perfectione mea debita absolvam. In carne n. mea inve-
nitur lex legi mentis repugnans ac rebellans, unde quod nolo, agens, quod
malo omittens deprehendor. Sed quid tum? In Adam peccavi, ideoque
Leniter, ex merito quicquid patiare, ferendum est.
Gaudeo a. de gratia Dei in Christo, credoque peccatorum (hac in vita, non a.
etiam, ut D. Petersen statuit, //in// altera) remissionem Joh. III,18. Christus certe
meus esse propitiator more solito haud desinet. Rom. VIII,34. In Te Jesu confido,
non confundar Rom. 10,33. Quae n. Tua, imputas mihi, quia quae mea
ipse tulisti Rom. 4,5,6,24.25. Quis nunc me ditior? Quis beatior? Sed et Tu mi
frater et Christi, haec mecum confessus omnia es.1 –
etiam, ut D. Petersen statuit, //in// altera) remissionem Joh. III,18. Christus certe
meus esse propitiator more solito haud desinet. Rom. VIII,34. In Te Jesu confido,
non confundar Rom. 10,33. Quae n. Tua, imputas mihi, quia quae mea
ipse tulisti Rom. 4,5,6,24.25. Quis nunc me ditior? Quis beatior? Sed et Tu mi
frater et Christi, haec mecum confessus omnia es.1 –
Wie ich nun zu meiner Reise nach Königsb. gefaßt, so fuhr ich noch erst
nach Leipzig u denn zurük nach Halla, von dannen auf Herr D.
[Breith. ?] [Verlangen ?] nach Ermsleben. Alwo sein Herr Bruder der